در هنر بخصوص هنرهای تجسمی و هنرهای سنتی، طراحی به خلق عناصر تصویری بر پایه خطوط اتلاق می­شود و سپس در صورت نیاز، نور و سایه و بافت نیز به آن افزوده می­گردد تا مجری طرح درک درستی از حجم و جنسیت مورد نظر طراح پیدا کند. فرآیند طراحی دو مرحله دارد، نخست مرحله ابداع که ایده بصورت تصویر ذهنی مبتنی بر قدرت خلاقیت و تجسم طراح در ذهن وی شکل می گیرد و در مرحله دوم که خلق نامیده می­شود، تصویر ذهنی طراح در ظرف ماده قرار می­گیرد و بر کاغذ یا هر مدیوم دیگر نقش می­بندد و برای سایرین نیز قابل رویت می­شود.

طراحی در عرصه هنرهای سنتی برخلاف آنچه عموم می­پندارند، صرفاً محدود به طراحی نقوش سنتی (اسلیمی ،ختایی، نقوش گره) نمی­شود و گستره بسیار وسیعی را شامل می­گردد. طراحی به مثابه پایه­ای برای هنرهای بصری و سنتی است و در تمام این هنرها بخش خلاقه که وظیفه نوآوری را بر عهده دارد، “بخش طراحی” است.

برای انجام یک طراحی خلاق و موفق، ابتدا باید فاز مطالعاتی طی شود و حین انجام مطالعات لازم، هنرمند طراح اسکیس­های لازم را بزند و سپس وارد فاز اجرایی طراحی و ثبت نهایی ابداعات ذهنی خود شود. بدیهی است که در صورت عدم انجام مطالعات، ممکن است طرح ارائه شده، تکراری و تهی از نوآوری باشد. در طول تاریخ هنرهای سنتی عموماً وظیفه طراحی عناصر بصری یک اثر برعهده نگارگران و خوشنویسان بوده است و این دو قشر در کنار هم، بار بخش R&D صنایع دستی و هنرهای سنتی را به دوش کشیده اند. انجام طراحی اختصاصی برای خلق یک اثر به آن ارزش بالایی از نظر مادی و معنوی می­بخشد و باعث می­شود که آن اثر بی­همتا باشد.